De laatste dag

Laatste dag India en terugvlucht

In de ochtend met ze 5 gepropt in een tuktuk op weg naar een apentempel met een gigantisch beeld voor de deur.

Aangekomen zie je dan het 35 meter hoge beeld direct naast een verhoogde snelweg staan waardoor je er eigenlijk geen goed zicht op hebt. Het beeld is onderdeel van de constructie en je kan zijn billen dan ook bewonderen op de 2^everdieping. Binnen in de tempel zijn meerdere sub-tempeltjes met elk hun eigen priester. Veelal zijn het vereringen aan een bepaalde god. Maar bij deze tempel ook veel verering aan overleden swami’s. Bij elke priester kan je een gebedje halen, stip op je hoofd en een rood-geel touwtje om je arm krijgen. Heren rechts, dames links. Omdat we dat ritueel al een paar keer meegemaakt hebben en het niet ons geloof is zijn we hier wat terughoudend over. Toch lieten we ons weer overhalen en kregen we allen een touwtje en een stip. Na afloop wees de man naar een blad met geld en zei 500 roepies. Het zakte even naar me schoenen en was er gelijk klaar mee. Dat ze toeristen om het blad me geld wijzen, oke, want we zijn toeristen en weten mogelijk niet wat we daar mee kunnen. De regel is dat je kunt achterlaten wat je wilt/kunt missen. Een verplichte bijdragen is het niet/nooit. En al helemaal niet 100 roepies de man. Ik heb de beste man apart genomen en hem een veeg onder uit de pan gegeven over hoe hij de tempel naar beneden haalde door er een toerist scam van te maken. Ik legde hem uit dat wij hier komen met respect voor hun geloof en te leren over hun gewoontes en hun geloof maar dat op de manier hoe hij er nu mee bezig was de fibe gelijk helemaal weg was en het geheel aanvoelde als een toerist-scam. De beste man begreep mij heel goed en maakte flinke excuses. Of het zal helpen voor de volgende toeristen die mogelijk net van het vliegveld afkomen, ik zal het nooit weten. Ik heb 20 roepies in zijn schaal gelegd en klaar (een erg laag bedrag). Later een verdieping hoger kregen kwam er iemand oprecht naar ons toe, vrijwel geen engels maar we kregen hele verhandeling over de overleden swami en hij wilde iets bij ons doen voor goed geluk. Ik vertelde hem dat we later die dag met het vliegtuig naar huis zouden gaan, goed geluk konden we wel gebruiken. Een hele ceremonie waarbij we bloemblaadjes in ons handen moesten houden en as op ons voorhoofd kregen. De bloemblaadjes moesten we bij het beeld van de swami leggen. Na afloop zag ik dat ik geen kleine biljetten meer had om de beste man te geven voor zijn verleende diensten. Toen ik dat voorzichtig uitlegde en hem onze dankbaarheid gaven oprecht vanuit ons hart was het ook goed. Door de verschillende manieren hoe we zijn behandeld de afgelopen maand wordt je vanzelf sceptisch over de bedoelingen en bijbedoelingen. Of deze man oprecht onze dankbaarheid vanuit ons hart opnam of dat alleen speelde weet je dan weer niet. En dat vindt ik steken, dat hoort niet. Je moet er gewoon vanuit kunnen gaan dat als een priester de dankbaarheid openlijk aanneemt dat het dan ook zo is.

Na afloop nog bedacht om even met de metro te gaan, maar dat is alleen betaalbaar als je van plan bent meerdere dagen en vaker dan 1x per dag met de metro te reizen. Een los kaartje voor toeristen zit er niet in. 5 dagkaarten voor een pisstukkie kost veel meer dan een taxi. Dus hebben we de ervaring van de New-Delhi metro gelaten voor wat het is en zijn we per vertrouwde tuktuk naar de Jadar Bazaar gegaan. Een markt voor de Indiërs zelf. Geen toeristen en geen toeristen prijzen. Meermaals zijn we evengoed gewaarschuwd voor zakkenrollers, vreemd want er zijn geen toeristen hier. Toen ik aan het kijken was voor een rol tape wilde iemand een foto van Puk maken. Jim ging er snel voorstaan zodat de foto mislukte. Hij werd tenslotte gemaakt zonder dat ze het vroegen en zoals eerder al vermeld waren we het best zat. Wij snappen al die celebrities wel hoor die overal waar ze gaan maar steeds worden gefotografeerd en ongewenst steeds maar aandacht krijgen en steeds maar vriendelijk moeten blijven. Wij snappen heel goed dat een celebrity wel een boos kan worden als die niet met rust gelaten wordt. Wij hadden het maar 1 maand. Hun constant.

Helaas door een vermoeidheid foutje van ons beiden (volgens Liza beetje meer mijn fout dan de hare) waren liza en ik het grote geld en de pinpas vergeten en waren we snel door onze centen heen. We hadden graag nog even meer geshopt maar het zat er niet in. Leuke shirts voor 1 euro en zo.

Terug met de tuktuk wilde de beste man weer meer geld dan afgesproken. Ik had het gepast dus doei doei. We laten elke keer de afstand zien op google-maps dus ze kunnen zelf heel goed bedenken wat het kost en hoe lang ze onderweg zijn.

Oke, we zijn er bijna, tassen bijna ingepakt. Taxi op straat nog even geregeld, prijs afgesproken met de man en een tijd waarop hij klaar zou staan. de taxi besloot om te wachten, 1,5 uur stond hij voor ons hotel. Ik had hem duidelijk gemaakt dat hij niet hoefde te wachten, zolang hij maar op tijd hier zou zijn. en ik had bedacht dat als hij er niet zou zijn we altijd nog 2 tuktuk’s konden nemen of een andere taxi konden vinden.

Helaas had ik niet goed gekeken naar de taxi en was dit er 1 met een gastank. Wat betekend dat de kofferbak vol met een tank zit en hij geen Imperial op dak heeft. Alle meuk op de voorstoel en wij met ze 5e weer eens opgepropt op de achterbak. Het is een beleving. Onderweg zat de chauffeur nog even te appen op zijn telefoon maar legde deze vriendelijk weg toen ik hem dat vroeg. Geen AC, maar dat had ik bedongen in de prijsafspraak. Hij reed netjes en was beleefd, dus had al bedacht dat ik hem extra zou geven. Aangekomen wilde hij meer hebben omdat hij stond te wachten op ons en iets met parkeren bij vliegveld. Ik had geen gepast geld en zou bij het overhandigen van het geld natuurlijk niet terugkrijgen wat we hem verschuldigd waren. Hij gaf zelf ook al aan geen wisselgeld te hebben. Dus gaf ik hem 500 van de 600 roepies met de boodschap dat hij maar wisselgeld moest regelen. Die ik heb geen wisselgeld truc ben ik best al wel zat. We liepen ondertussen al richting de ingang. Hij kwam uiteindelijk terug met geld en wilde nog steeds meer hebben. Dat kreeg hij niet. Stampvoetend vertrok hij. En dat terwijl de afgesproken prijs al veel meer was dan wat de gebruikelijke prijs moet zijn. taxi’s en tuktuk’s in New-Delhi niet echt goede ervaringen mee. (lees een van de eerste verhalen toen er een vrouw bij kwam in onze tuktuk en bij Liza op schoot ging zitten toen we onderweg waren naar het rode fort op dag 1.)

Controle 1 om in het gebouw te komen

Controle 2 tijdens inchecken bagage. Oeps hier versprak ik me toen we spraken over de breekbaarheid van de spullen in de bagage. Er zat een fles rum tussen en we vlogen via Saudi, een hypocriet land waar drank niet mag en een vrouwgezicht zien ook niet.

Controle 3 om in de rij te mogen voor de paspoortcontrole. Indiers hebben de gewoonte dat als ze in de rij staan ze voornamelijk tegen elkaar aan staan. Iets wat wij Hollanders vervelend vinden. Duwen en tegen elkaar aandrukken, daar gaat de rij echt niet sneller van. Dat heb ik toen de beste man die achter me stond te drukken ook maar uitgelegd. Daarna hield het duwen op. Waren we bijna aan de beurt moest Puk enorm plassen en ondertussen drongen af en toe mensen gewoon voor. Liza werd link! Toen we bijna aan de beurt waren en er weer iemand voordrong stormde Liza naar voren en gaf aan dat haar geduld op was en dat ze met een kleuter zat die het bijna in zijn broek deed. Gelukkig werd ze geholpen en liep er een dame met haar mee dat ze konden plassen. Ik wachtte even geduldig dat ze 2 voordringers geholpen waren. Maar toen achter mij een 3^earabier om mij heen naar de balie wilde stappen heb ik hem tegengehouden met de mededeling dat hij even op zijn beurt moest wachten. We waren het toppunt van gesprek van de 150 mensen die achter in de rij stonden. Het is een beleving.

Controle 4 de paspoortcontrole verliep prima.

Aangekomen bij controle 5, handbagage en lichaam was het weer een dringen van jewelste. Liza had zich met Puk weer bij ons gevoegd en we stonden met ons bakje in de rij. Een duidelijke rij waar rog steeds mensen probeerde voor te dringen. Bij een enkeling en in het begin zou je denken, die is laat en moet zijn vlucht halen. Stom van die persoon, maar oke, ga maar voor. Maar dit was echt te gek voor woorden. Weer mensen duwen tegen je rug en hoesten en hijgen in je nek. Je zou denken, covid heeft hier ook flink zijn best gedaan en ze hebben hier ook 1 tot 2 meter afstand moeten houden. Oke, bijna aan de beurt. Jim werd bijna nog in de rij van vrouwen geduwd, hij maakte zelf kenbaar dat hij toch echt een jongentje was. Eigenlijk hadden we het op zijn beloop moeten laten gaan tot het moment dat ze zelf tot hun fout kwamen. Maar wij zijn er blijkbaar allemaal het zelfde uit en het is mogelijk moeilijk voor hun om bij een blanke in te schatten of het een man of vrouw is, en zo lang is dat haar van Jim niet. Het is gewoon een knappe jongen! Maar wel een oerlelijke dochter en daar herinner ik hem vaak genoeg aan.

De tijd begon onderhand wel een beetje te dringen, het boarden van het vliegtuig zou over 15 minuten beginnen en we hadden geen idee hoe ver de gate zou zijn. gate 15 blijkt het eerste gate te zijn die je tegenkomt. Dus we waren goed op tijd. Wat doen we met de laatste 400 roepies, ehhh magneetstickers kopen. Liza was haar aanstekers verloren bij de handbagage check, maar gelukkig hadden ze hier in de rookruimte muuraanstekers. Liza weer wat minder pissed off. Eerst plasgedoe, daarna aansteker kwijt…. Ik hou van je schatje.

Omdat we vliegen via Saudi zit het vliegtuig net als op de heenweg volledig vol met Indische mannen. Mannen die daar werken. Gezien de duw ervaring eerder en ook op de heenweg in het vliegtuig heeft Liza geïnformeerd bij de balie wat wij met onze kinderen het besten konden doen. we kregen het advies om als laatste in te stappen. Goede beslissing, want op het moment dat het boarden begon stapte 200 Indische mannen tegelijk op om met ze alle al duwend bij de gate te gaan staan. een wonderlijk schouwspel. Wij zijn letterlijk 5 meter van de rij af gaan zitten op de stoeltjes om er naar te kijken. Een handvol andere mensen wachtte net als ons geduldig af. Een kort gesprekje met een ander leerde ons dat niet alle Indiërs van het zelfde hout gesneden zijn. controle ehhhh ja controle 6 en 7 bij de gate en rustig wandelend door de sluis naar het vliegtuig kwam controle 8 richting onze plaatsjes. De tv’s deden het niet en het eten was volgens Jim het smerigste dat hij de hele reis gegeten had. We hadden met vooruitziende blik koekjes en chips ingeslagen.

Na een kleine 4 uur bereikte we Saudi Arabia. De piloot maakte de beste landing die ik ooit had meegemaakt. Bravo voor de piloot.

nog voor het mocht stonden er 200 mannen met hun handbagage te dringen in het gangpad om het vliegtuig te verlaten. Ze willen wel heel graag weer aan het werk. Wij wachten geduldig tot ze weg zijn alvorens zelf het vliegtuig te verlaten.

o,ja bijna vergeten te vertellen. Puk moest nog even nodig plassen vlak voordat we gingen opstijgen. Dus terwijl we nog ophoog gingen heb ik met toestemming van de steward met Puk in de wc gestaan te plassen. Toen we weer gingen landen precies het zelfde verhaal, dat kereltje wist wel de moment van nodig plassen uit te kiezen. Tijdens het taxi’en naar de gate en nog voordat 200 man gingen staan (ik had zo een voorgevoel dat ze dat gingen doen) weer met Puk plassen.

Oke, dat weten we nu. Dussss, nu voordat we ergens komen dat we moeten wachten, gaat ieder kind en volwassene plassen.

In Saudi zagen we blanken, en andere Nederlanders, die waren we in geen maand tegengekomen. Dus even staan kletsen met medelanders en wat ervaringen uitgewisseld. En daar stond ie, een KLM vliegtuig, we wisten het niet helemaal zeker, maar toch echt. Heerlijk.

een korte vlucht van opstijgen en dalen voor de tussenstop in Damman en daarna tijd wachten voordat we weer doorvlogen. Toen we voor de 2^ekeer opstegen had ik me verheugd op een flesje rode wijn, die smaakte goed op de heenweg. Maar we gingen gelijk de nacht in.

Wel eens geslapen in een vliegtuig, geen aanrader. Puk had er het minste last van gezien zijn formaat en dat ging gelijk op met alle anderen. Het is een beleving.

gesloopt het vliegtuig uit, de paspoortcontrole was een verademing. Hoewel de mensen voor ons nog even streng werden gewezen op het feit dat ze echt achter de streep moeten blijven wachten. We konden zelfs een grapje maken met de douane mevrouw over onze lelijke dochter. Zij zag alleen een puberjoch staan. Heerlijk weer thuis!

De jongens wilde nog graag langs de bezienswaardigheden op Schiphol, echt niet, door naar de taxi om bij de auto te komen. Tijdens het wachten op de taxi kocht Liza nog even een croissant. Die smaakte heerlijk Nederlands! De bus was de zelfde met de zelfde chauffeur. Aangekomen bij de auto de kinderen nog even plassen en inladen die meuk! Naar huis!

onderweg met de auto, brak als ik was merkte ik al dat de koppeling het niet lekker deed. 2 keer pompen of de pook een paar keer heen en weer halen leerde me dat we hier niet te lang mee moesten door rijden en deze moesten laten nakijken. Op de heenweg voelde ik ook al wat maar dat had ik van me afgezet.

Thuisgekomen alle sooi direct uit de auto en beetje opruimen. Luchen met heerlijk vers brood dat Irit voor ons gekocht had, zalig! Iedereen douchen en alles inclusief schoenen uittrekken bij de wasmachine. Giel als eerste onder de douche. Papa, ik krijg geen warm water. Dat zelfde zinnetje hoorde we de eerste week ook in India wel eens voorbij komen, maar dat hoorde we de laatste 3 weken niet meer. Gezien het nog niet echt zomer is in Nederland is warm water toch wel echt even lekker. Ook om alle viezigheid van ons lijf te wassen. Op naar de cv ketel en kijken wat het probleem is. Met knallende koppijn van het slaapgebrek naast de ketel op zoek naar te probleem. Iets met ontluchting en bijvullen, maar het kon ook de pomp zijn die vervangen moest worden. Ik kwam niet verder dan bijvullen en moest toen op de bank uitrusten, de koppijn werd te erg. Liza heeft toen ontlucht en gelukkig was dat het. Ik zag ons al slepen met emmer heet water van de keuken naar het bad (ander systeem). Na even op de bank te hebben gelegen was ik er weer en konden we verder. Uitpakken, opruimen en wassen. We hadden onze zinnen gezet op hamburgers, helaas doorvermoeidheid aan laten branden. Na het eten alle kinderen naar bed. Wij een korte film van 1,5 uur waarna wij om 21.00 ons bedje opzochten en snel diep in slaap waren.

Tot zover onze reisbeleving in India.

De kinderen gaan op school nog spreekbeurten geven of iets over hun reis vertellen. Wij zullen waarschijnlijk deze week nog 1 verslag maken van onze reis. Een terugblik met highlights en lows en wat het ons gebracht heeft. Wat nemen we mee aan ervaring. Maakt het ons een ander mens?

Nog 1 verhaal hebben jullie te goed van ons.